Əfsanə olmaq istəyən bizimlədi ...
Sənin musiqi zövqün ...
Fikrini bizimlə paylaş ...
Söhbətə qoşul, yeni dostlar tap ...
Mobil əyləncə dünyan ...
Description
Bir gün ağıl xəstəxanasına ziyarətə getmişdim.Əslində getməyəcəydim rəfiqəm zorla məni oraya aparmışdı.Oraya baş çəkirdim.Bir-bir xəstələri gözdən keçirirdim rəfiqəmlə birlikdə.Birdən isə bir nəfər mənim diqqətimi çəkmişdi. Onun üzərində yalnız köynək var idi. Onu mən gördükdə 17 yaşımda idim. Onun isə 20 yaşı var idi. Bağçada idi..Qış idi.Hər kəsin yanında kim isə var idi,lakin o tək idi.
Yanına gedib adını soruşdum, söhbət etməyə başladım. Danışmırdı, mənimlə heç maraqlanmırdı belə. Bu isə daha da diqqətimi çəkmişdi. Üzərinə gedirdim amma boş-boşuna gedirdim sanki. Heç danışmırdı.Bu isə çox təsir etmişdi mənə ...
Daha sonra hər gün yanına getməyə başladım. Günlər keçdikcə biz danışmağa başlayırdıq. Mənimlə az da olsa danışmağa başlamışdı. Həkimdən niyə belə olduğunu soruşmaq qərarına gəldim. Həkim isə onun vəziyyətinin heçdə yaxşı olmadığını, ailəsini yol qəzasında itirdikdən sonra bu hala gəldiyini izah etdi və onla niyə bu qədər maraqlandığımın səbəbini soruşdu. Cavab verə bilmədim əslində. Düşünürəm ki mənə çox təsir etmişdi sevirdim onu.
Onu təsirini almağı sonunda bacarmışdım. O mənə məktəbdən çıxış saatımı səbrsizliklə gözlədiyini söyləmişdi. Məni görmədən xoşbəxt olmadığını izah etmişdi. 1 ildə onu gülümsədə bilmişdim. Bunu bacarmışdım. Mənə ilk "Səni Sevirəm" dediyində də tanışlığımızın üzərindən 1 il və 6 ay keçmişdi. Gülürdük əl-ələ gəzirdik bağçada. Hər gün dərsdən çıxmağımı səbirsizliklə gözləyərdi,mənəsə bu xoş təsir oyadardı. Həkimi belə çaşmışdı bu vəziyyətə. Artıq psixologiya müalicəsi bitmiş yalnız dərman müalicəsi tətbiq olunurdu. Buda bizi çox xoşbəxt edirdi. Ailəmin ondan xəbəri vardı. Amma onu yalnız mənim maraqlandığım bir xəstə olaraq görürdülər. Halbuki biz sevgiliydik. Sözləndik. Üzüklərimizi həkimi taxdı. 2 il sonra ailəm hər şeyi öyrəndi. Ondan ayrılmamı istədilər. Çünki o xəstə idi. Bir həftə məni evə bağladılar. Artıq canımdan çox sevdiyim insanın yanına gedə bilmirdim. Günün birində evdən qaçıb yanına getdim. Xəstəxanada yox idi. Məni iki gün gözləmiş mən gəlməyincə də öz istəyiylə xəstəxanadan ayrılmış.
Bir ay boyunca evə bağlandım. Kimsəylə danışmırdım yemək belə yemirdim. Bir yoldaşım onu yolda görmüş otaq mənim ev ünvanımı almış. Bir gün o, əllərində çiçəklərlə evimizin önünə gəldi. Anamı aldadıb bir həftə birlikdə tətilə çıxdıq. Artıq onundu. Bütün ürəyimlə və bədənimlə ...
Ailəm çox təəssüf ki qərarından imtina etmirdi və onu istəmirdi. İndi o yanımda yoxdur. Ailəm məni Antalya 'ya göndərdi. O da İstanbul 'da. Bura gəlməsi qeyri-mümkün. Üçüncü ilimizdəyik və 4 aydır ayrıyıq. Xəbərini yoldaşlarımdan götürürəm. Yenə xəstəxanaya düşməsindən qorxuram. Nə edəcəyimi bilmirəm. Amma bildiyim tək şey var. Onu çox sevirəm ..
Yanına gedib adını soruşdum, söhbət etməyə başladım. Danışmırdı, mənimlə heç maraqlanmırdı belə. Bu isə daha da diqqətimi çəkmişdi. Üzərinə gedirdim amma boş-boşuna gedirdim sanki. Heç danışmırdı.Bu isə çox təsir etmişdi mənə ...
Daha sonra hər gün yanına getməyə başladım. Günlər keçdikcə biz danışmağa başlayırdıq. Mənimlə az da olsa danışmağa başlamışdı. Həkimdən niyə belə olduğunu soruşmaq qərarına gəldim. Həkim isə onun vəziyyətinin heçdə yaxşı olmadığını, ailəsini yol qəzasında itirdikdən sonra bu hala gəldiyini izah etdi və onla niyə bu qədər maraqlandığımın səbəbini soruşdu. Cavab verə bilmədim əslində. Düşünürəm ki mənə çox təsir etmişdi sevirdim onu.
Onu təsirini almağı sonunda bacarmışdım. O mənə məktəbdən çıxış saatımı səbrsizliklə gözlədiyini söyləmişdi. Məni görmədən xoşbəxt olmadığını izah etmişdi. 1 ildə onu gülümsədə bilmişdim. Bunu bacarmışdım. Mənə ilk "Səni Sevirəm" dediyində də tanışlığımızın üzərindən 1 il və 6 ay keçmişdi. Gülürdük əl-ələ gəzirdik bağçada. Hər gün dərsdən çıxmağımı səbirsizliklə gözləyərdi,mənəsə bu xoş təsir oyadardı. Həkimi belə çaşmışdı bu vəziyyətə. Artıq psixologiya müalicəsi bitmiş yalnız dərman müalicəsi tətbiq olunurdu. Buda bizi çox xoşbəxt edirdi. Ailəmin ondan xəbəri vardı. Amma onu yalnız mənim maraqlandığım bir xəstə olaraq görürdülər. Halbuki biz sevgiliydik. Sözləndik. Üzüklərimizi həkimi taxdı. 2 il sonra ailəm hər şeyi öyrəndi. Ondan ayrılmamı istədilər. Çünki o xəstə idi. Bir həftə məni evə bağladılar. Artıq canımdan çox sevdiyim insanın yanına gedə bilmirdim. Günün birində evdən qaçıb yanına getdim. Xəstəxanada yox idi. Məni iki gün gözləmiş mən gəlməyincə də öz istəyiylə xəstəxanadan ayrılmış.
Bir ay boyunca evə bağlandım. Kimsəylə danışmırdım yemək belə yemirdim. Bir yoldaşım onu yolda görmüş otaq mənim ev ünvanımı almış. Bir gün o, əllərində çiçəklərlə evimizin önünə gəldi. Anamı aldadıb bir həftə birlikdə tətilə çıxdıq. Artıq onundu. Bütün ürəyimlə və bədənimlə ...
Ailəm çox təəssüf ki qərarından imtina etmirdi və onu istəmirdi. İndi o yanımda yoxdur. Ailəm məni Antalya 'ya göndərdi. O da İstanbul 'da. Bura gəlməsi qeyri-mümkün. Üçüncü ilimizdəyik və 4 aydır ayrıyıq. Xəbərini yoldaşlarımdan götürürəm. Yenə xəstəxanaya düşməsindən qorxuram. Nə edəcəyimi bilmirəm. Amma bildiyim tək şey var. Onu çox sevirəm ..
