
Cavan bir oğlanın ad gününə çox az
qalmışdı. O, atasının yanına gəlib dedi:
"Ata
bilirsən də, bir neçə gün sonra 20
yaşım
tamam olacaq, bu il maşınımı alarsan yəqin
ki".
Atası: "Oğlum, bağışla, amma deyəsən
bu il
də ala bilməyəcəm, maddi
durumumuz buna imkan vermir, İnşAllah gələn dəfə".
Oğlan: "Ehhh, bu nədi e. 18 yaşımdan bu
yana hər il söz verirsən, amma almırsan,
elə
bil uşaq başı aldadırsan. Yəni mənim bir
maşın qədər dəyərim yoxdu, nç-nç-nç, belə
atadansa..."
O, sözünün dalını demədən qapını çırpıb
evdən çıxdı. Atsası: Oğlum, dayan, hara?
-
deyə dalısıyca qışqırsada oğlan artıq getmişdi.
Fikirli-fikirli yolu keçən oğlanı maşın
vurur və
sürücü onu dərhal xəstəxanaya çatdırır.
Oğlanın atasına xəbər verirlər. Həkim
tez bir zaman ərzində oğlana uyğun bir ürək
tapılmazsa, oğlanın öləcəyini söyləyir.
Atası
dəhşətə gəlir. Bu necə ola bilər,
gözünün
ağı-qarası bircə oğlunu itirə bilməz, yox, o
buna dözə bilməz, nəsə bir şey
etməlidir.
1 həftə sonra oğlanı yaxın
qohumlarından
biri xəstəxanadan çıxarır. Oğlan evə gəlincə
bütün qohum-əqrabasın ın burada
olduğunu, hamının ağladığını görür.
Oğlan: "Yaxşı bəsdirin, görürsüz ki,
salamatam, niyə ağlayırsız axı. Atam
hanı bəs? Heç gör bir dəfə də olsun yanıma
gəldimi? Caamat mənə ürək verir, bu
isə
doğma oğlunun yanına gəlməyə belə
ərinir.
Yəqin maddi durumunun ağırlığına görədir,
avtobusa verəcəyi 20 qəpik də yoxdu?
Bu vaxt nənəsi oğlana yaxınlaşır və
ona
məktub uzadır: "Al, oxu, atandandı".
"Əziz oğlum, sənə ad günündə maşın ala
bilməyəcəyimə görə məni bağışla.
Demişdin
ki, sənin üçün dəyərim yoxdu? Yox, var
dəyərin, həm də sənə ürəyimi
verəcək qədər çox. Canım oğlum, özünə və ürəyimə
yaxşı
bax. Əlvida! Cənnətdə görüşərik !"
qalmışdı. O, atasının yanına gəlib dedi:
"Ata
bilirsən də, bir neçə gün sonra 20
yaşım
tamam olacaq, bu il maşınımı alarsan yəqin
ki".
Atası: "Oğlum, bağışla, amma deyəsən
bu il
də ala bilməyəcəm, maddi
durumumuz buna imkan vermir, İnşAllah gələn dəfə".
Oğlan: "Ehhh, bu nədi e. 18 yaşımdan bu
yana hər il söz verirsən, amma almırsan,
elə
bil uşaq başı aldadırsan. Yəni mənim bir
maşın qədər dəyərim yoxdu, nç-nç-nç, belə
atadansa..."
O, sözünün dalını demədən qapını çırpıb
evdən çıxdı. Atsası: Oğlum, dayan, hara?
-
deyə dalısıyca qışqırsada oğlan artıq getmişdi.
Fikirli-fikirli yolu keçən oğlanı maşın
vurur və
sürücü onu dərhal xəstəxanaya çatdırır.
Oğlanın atasına xəbər verirlər. Həkim
tez bir zaman ərzində oğlana uyğun bir ürək
tapılmazsa, oğlanın öləcəyini söyləyir.
Atası
dəhşətə gəlir. Bu necə ola bilər,
gözünün
ağı-qarası bircə oğlunu itirə bilməz, yox, o
buna dözə bilməz, nəsə bir şey
etməlidir.
1 həftə sonra oğlanı yaxın
qohumlarından
biri xəstəxanadan çıxarır. Oğlan evə gəlincə
bütün qohum-əqrabasın ın burada
olduğunu, hamının ağladığını görür.
Oğlan: "Yaxşı bəsdirin, görürsüz ki,
salamatam, niyə ağlayırsız axı. Atam
hanı bəs? Heç gör bir dəfə də olsun yanıma
gəldimi? Caamat mənə ürək verir, bu
isə
doğma oğlunun yanına gəlməyə belə
ərinir.
Yəqin maddi durumunun ağırlığına görədir,
avtobusa verəcəyi 20 qəpik də yoxdu?
Bu vaxt nənəsi oğlana yaxınlaşır və
ona
məktub uzadır: "Al, oxu, atandandı".
"Əziz oğlum, sənə ad günündə maşın ala
bilməyəcəyimə görə məni bağışla.
Demişdin
ki, sənin üçün dəyərim yoxdu? Yox, var
dəyərin, həm də sənə ürəyimi
verəcək qədər çox. Canım oğlum, özünə və ürəyimə
yaxşı
bax. Əlvida! Cənnətdə görüşərik !"