Əfsanə olmaq istəyən bizimlədi ...
Sənin musiqi zövqün ...
Fikrini bizimlə paylaş ...
Söhbətə qoşul, yeni dostlar tap ...
Mobil əyləncə dünyan ...
Description
Sizə qabığı soyulmamış lətifələr dadında bir həyat buraxıram. Geriyə dönüb peşmanlıqlarımı izah etməyə artıq heç lüzum yoxdur! Xəyallarımı sevmişdim yalnız, bəlkə buna görədir həyata uya bilmədim və bəlkə buna görə çox sevmədi uğruna susduqlarım, uğruna üzüldüklərim, uğruna gizlicə ağladıqlarım... inanmadılar heç!
"Və bu səbəbdən inanmaq sözü artıq lüğətimə düşmən..."
Sıxıldığımı çox söyləmədim ətrafımdakılara, heç olmasa tanıdıqlarıma amma yoldan keçən və yalnız gözüylə varlığımı hiss edərək minlərlə dəfə qışqırdım" sıxılıram yaşamaqdan..." bəli söylədim bunu və məni nədənsə həmişə tanımadıqlarım daha gözəl anladı! Ümüdsüz deyildim əslində, ümüdlərimə görə yaşatdırmayanlar gətirdi məni bu hala. Quşlara baxıb quş olmadım əsla və heç bir kəpənəyə səbəb qanadların belə gözəl deyib üç günlük həyatından etmədim. Tek günahım xəyallarımla gerçəklərimi qovuşduracaq yolu tapa bilməmişdim və onsuz da buna görə ümidə buraxmadım heç bir şeyi... yalnız tutarsızdım!
Özüylə danışan insanları görərdim və bəzən dəlilik sərhədlərinin nə qədər qeyri-mümkün ola bilməsinin dəlili kimi küçələrdə azadca demək, ətrafında gəzmək heyran edərdi məni. Sanki hər kəsdən bir az daha zəngindilər, içləri o qədər dolu idi ki orqanları artıq bu qədər çətinliyə dözə bilmir kimi idi. Onlarınki istəksiz bir həyat mübarizəsi, hamımıza bir ayna, hamımıza bir örnəkdilər... anlamadıq onları heç. Ki gün gəldi özünə yazan biri olaraq bir az aşındırdım qapılarını, açan olmadı bəlkə amma səsimi eşidib qorxmadıqlarını da adım kimi yaxşı bilirəm!
"Hər insan kimi özümə görə böyüyürdüm və bir az da əsəbləşirdim..."
Və mən gedəcəyəm bir gün adım bir məzar daşına yazılacaq çünki baş daşımı belə götürəcəklər, o, hətta mən öldükdən sonra qalmayacaq... Heç bir şeyi olmayan biri kimi yaşayışlarım bundandır. Bir şey daha, az kədərlənmək üçün məğlubiyyət adına verdiyim mübarizə belə həmişə bundandır. Çox incə düşünüb yaşamaq deyil, amma bir az dalğalandı dənizim və bir az dayandı xəyallarım. Qağayılara simit atmağı uşaqlara öyrədə bilmədiyim üçün az hirsliyəm özümə, bir azda üzərimdə əməyi olan o iki qoca adama - anamın, atamın əllərindən daha çox öpmədiyim üçün hirsliyəm özümə...
"Gözyaşlarımızın dadı eyni olacaq
Mən bir az daha az ağlayacağam
Bir bəndin sonu kimi
Qəhqəhələr buraxaraq
Səssizcə gedəcəyəm ... "
"Və bu səbəbdən inanmaq sözü artıq lüğətimə düşmən..."
Sıxıldığımı çox söyləmədim ətrafımdakılara, heç olmasa tanıdıqlarıma amma yoldan keçən və yalnız gözüylə varlığımı hiss edərək minlərlə dəfə qışqırdım" sıxılıram yaşamaqdan..." bəli söylədim bunu və məni nədənsə həmişə tanımadıqlarım daha gözəl anladı! Ümüdsüz deyildim əslində, ümüdlərimə görə yaşatdırmayanlar gətirdi məni bu hala. Quşlara baxıb quş olmadım əsla və heç bir kəpənəyə səbəb qanadların belə gözəl deyib üç günlük həyatından etmədim. Tek günahım xəyallarımla gerçəklərimi qovuşduracaq yolu tapa bilməmişdim və onsuz da buna görə ümidə buraxmadım heç bir şeyi... yalnız tutarsızdım!
Özüylə danışan insanları görərdim və bəzən dəlilik sərhədlərinin nə qədər qeyri-mümkün ola bilməsinin dəlili kimi küçələrdə azadca demək, ətrafında gəzmək heyran edərdi məni. Sanki hər kəsdən bir az daha zəngindilər, içləri o qədər dolu idi ki orqanları artıq bu qədər çətinliyə dözə bilmir kimi idi. Onlarınki istəksiz bir həyat mübarizəsi, hamımıza bir ayna, hamımıza bir örnəkdilər... anlamadıq onları heç. Ki gün gəldi özünə yazan biri olaraq bir az aşındırdım qapılarını, açan olmadı bəlkə amma səsimi eşidib qorxmadıqlarını da adım kimi yaxşı bilirəm!
"Hər insan kimi özümə görə böyüyürdüm və bir az da əsəbləşirdim..."
Və mən gedəcəyəm bir gün adım bir məzar daşına yazılacaq çünki baş daşımı belə götürəcəklər, o, hətta mən öldükdən sonra qalmayacaq... Heç bir şeyi olmayan biri kimi yaşayışlarım bundandır. Bir şey daha, az kədərlənmək üçün məğlubiyyət adına verdiyim mübarizə belə həmişə bundandır. Çox incə düşünüb yaşamaq deyil, amma bir az dalğalandı dənizim və bir az dayandı xəyallarım. Qağayılara simit atmağı uşaqlara öyrədə bilmədiyim üçün az hirsliyəm özümə, bir azda üzərimdə əməyi olan o iki qoca adama - anamın, atamın əllərindən daha çox öpmədiyim üçün hirsliyəm özümə...
"Gözyaşlarımızın dadı eyni olacaq
Mən bir az daha az ağlayacağam
Bir bəndin sonu kimi
Qəhqəhələr buraxaraq
Səssizcə gedəcəyəm ... "
